ကံျပဳတဲ့ေနရာမွာ ဘာအေရးႀကီးဆံုးလဲဆိုရင္ ေစတနာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက
"ေစတနာဟံ ဘိကၡေဝ ကမၼံဝဒါမိ၊ ရဟန္းတို႔ ေစတနာကို ကံလုိ႔ ငါဘုရား ေဟာတယ္"လုိ႔ မိန္႔ၾကားထားတာပါ။ အဲဒီ ေစတနာနဲ႔ကံ၊ ကံနဲ႔ ေစတနာ ဘာထူးသလဲေမးရင္ ျပဳလုပ္ဆဲ အမႈေတြဟာ ေစတနာပါ။ ျပီးျပီးသြားတာက ကံပါ။
ဥပမာ - ဝက္တစ္ေကာင္ကို သတ္ေနတယ္။ သတ္ေနဆဲကာလဟာ ေစတနာပါ။ သတ္ျပီးလုိ႔ ေသသြားတဲ့အခါ၊ သတ္ျခင္းကိစၥ ျပီးသြားတဲ့အခါဟာ ကံပါ။ ဒီလုိပါပဲ ... ရဟန္းတစ္ပါးကို ဆြမ္းေလာင္းေနဆဲဟာ ေစတနာပါ၊ ဆြမ္းေလာင္း ျပီးသြားတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ကံပါ။ ဒါကို ေယာဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႔ "ျပဳလုပ္ဆဲမွာ ေစတနာ၊ ျပီးခါ ကံဟုသိ"ဆုိတဲ့ လကၤာေလးနဲ႔ ကပ္မွတ္ထားလုိ႔ ရပါတယ္။
ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ဆဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ေနဆဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေစတနာေလးေတြ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီ ေစတနာေလးေတြက အၾကာႀကီး တည္မေနပါဘူး။ ဥပါဒ္-ဌီ-ဘင္ = ျဖစ္ တည္ ပ်က္ ဆိုျပီး ပ်က္ပ်က္သြားပါတယ္။ စာလုိ ေျပာရင္ေတာ့ ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္သြားတာပါ။ ေကာင္းတာ ျပဳေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေကာင္းတဲ့ ေစတနာေလးေတြက ျဖစ္ တည္ ပ်က္ ဆုိျပီး ခဏေလး တည္ျပီး ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္သြား၊ အဲဒီလုိ ခ်ဳပ္သြားေပမယ့္ ဘာေလးေတြ က်န္ခဲ့သလဲဆုိေတာ့ ကမၼသတၱိေလးေတြပါ။
ေစတနာေလးေတြ ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္သြားလိုက္၊ ကမၼသတၱိေလးေတြ က်န္ခဲ့လုိက္၊ ၾကာလာေတာ့ ကမၼသတၱိေလးေေတြက မ်ားလာပါတယ္။ ကမၼသတၱိေလးေတြဟာ ေကာင္းတာျပဳခဲ့ရင္ ေကာင္းတဲ့ ကမၼသတၱိေလးေတြ၊ မေကာင္းတာ ျပဳခဲ့ရင္ မေကာင္းတဲ့ ကမၼသတၱိေလးေတြ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကို အက်ဳိးေပးတယ္ဆုိတာလည္း အဲဒီကမၼသတၱိေလးေတြက အက်ဳိးေပးတာပါ။
အဲဒီကမၼသတၱိေလးေတြက ခ်က္ခ်င္းထ အက်ဳိးေပးသလားဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ထ အက်ဳိးမေပးေသးပါဘူး။ အေၾကာင္းတုိက္ဆိုင္တဲ့အခါမွသာ ထ အက်ဳိးေပးတာပါ။
ဒါကို စာမွာ ဘယ္လုိ ဥပမာေပးထားသလုိဆုိေတာ့ သရက္သီးမွည့္ကို စားျပီး သြားတဲ့အခါ သရက္ေစ့ေလး က်န္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ သရက္ေစ့မွာ အပင္ေပါက္ႏုိင္တဲ့ ဗီဇသတၱိေလး ရိွေနပါတယ္။ အပင္ေပါက္ႏုိင္တဲ့ ဗီဇသတၱိေလးရိွေနတဲ့ သရက္ေစ့ဟာ ေျမႀကီးနဲ႔လည္း ထိေတြ႔ခြင့္ ရမယ္၊ မုိးဥတုနဲ႔လည္း ထိေတြ႔ခြင့္ရမယ္ဆုိရင္ သရက္ပင္ေလး ထေပါက္လာပါတယ္၊ အဓိကေတာ့ ေျမႀကီးရယ္၊ မိုးဥတုရယ္နဲ႔ ၾကံဳႀကိဳက္ဖုိ႔ပါပဲ။ အဲဒီ အဂၤါႏွစ္ခ်က္နဲ႔ မညီေသးရင္ သရက္ေစ့ေလးဟာ အပင္ေပါက္ႏုိင္တဲ့ သတၱိေလး ရိွေနေပမယ့္ မေပါက္ႏုိင္ေသးပါဘူး။
အဲဒီ သရက္သီးမွည့္နဲ႔ သရက္ေစ့ေလးရဲ႔ ဥပမာ အတုိင္းပါပဲတဲ့။ သရက္သီးမွည့္ကို စားေနဆဲ စားေနတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ေစတနာပါတဲ့၊ စားျပီး အပင္ေပါက္ႏုိင္တဲ့ သရက္ေစ့ က်န္ခဲ့တာဟာ ကမၼသတၱိပါတဲ့။
သရက္ေစ့ဟာ ခ်က္ခ်င္းထျပီး အပင္မေပါက္ႏုိင္ေသးဘဲ ေျမႀကီး မုိးဥတုနဲ႔ ထိေတြ႔ခြင့္ရမွ အပင္ေပါက္ႏိုင္သလုိ လူတစ္ေယာက္ရဲ႔ ကမၼသတၱိဟာလည္း ခ်က္ခ်င္း အက်ဳိးမေပးႏုိင္ေသးပါဘူး။
ေကာင္းတဲ့ ကမၼသတၱိေတြက ေယာနိေသာမန သိကာရ-ဆုိတဲ့ ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ႏွလံုးသြင္းတဲ့အခါ၊ ကလ်ာဏမိတၱ-ဆိုတဲ့ ဘုရား၊ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ ရဟႏၲာ၊ ဆရာေကာင္း-စတဲ့ မိတ္ေဆြေကာင္းနဲ႔ ေတြ႔ဆံုတဲ့အခါမွ ထအက်ဳိး ေပးတာပါ။
ဒီလုိပါပဲ ... မေကာင္းတဲ့ ကမၼသတၱိေလးေတြကလည္း အေယာနိေသာမနသိကာရ အကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ႏွလံုးသြင္းတဲ့အခါ ပါပမိတၱ မိတ္ေဆြဆိုး မိတ္ေဆြယုတ္နဲ႔ ေတြ႔ဆံုတဲ့အခါက်မွ ထအက်ဳိးေပးမွာပါ။
အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္သႏၲာန္မွာ ရိွေနတဲ့ ကမၼသတၱိေတြဟာ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ထအက်ဳိးမေပးေသးပါဘူး။ ေျခာက္လၾကာမွ အက်ဳိးေပးခ်င္ ေပးမယ္၊ ဆယ္ႏွစ္ၾကာမွ အက်ဳိးေပးခ်င္ ေပးမယ္၊ ေနာက္ဘဝက်မွပဲ အက်ဳိးေပးခ်င္ ေပးမယ္။ ႏွစ္ဘဝေျမာက္၊ သံုးဘဝေျမာက္၊ ဆယ္ဘဝေျမာက္ က်မွလည္း အက်ဳိးေပးခ်င္ ေပးမယ္။ ေပးမွာေတာ့ ဧကန္မုခ်ပါ။
ေကာင္းတဲ့ ကမၼသတၱိပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မေကာင္းတဲ့ ကမၼသတၱိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္သႏၲာန္မွာ ကမၼသတၱိ ေျမာက္သြားျပီဆိုရင္ေတာ့ ဘဝတစ္ခုမွာ ဧကန္မုခ် အက်ဳိးေပးေတာ့မွာပါ။ အက်ဳိးေပး နီးတာနဲ႔ ေဝးတာပဲ ကြာမွာပါ။
ေကာင္းတာျပဳျပီး အက်ဳိးမေပးေသးလုိ႔ ဘာမွ စိတ္အားေလ်ာ့စရာ မလုိသလုိ၊ မေကာင္းတာ ျပဳျပီး အက်ဳိးမေပးေသးဘူး ဆုိျပီး ကံကို အထင္ေသးေနလုိ႔လည္း မရပါဘူး။
ကံဆုိတာ ျပဳျပီးသြားရင္ ကမၼသတၱိ ေျမာက္သြားတာဆုိေတာ့ ေကာင္းတဲ့ ကံအတြက္ ျပႆနာ မရိွေပမယ့္ မေကာင္းတဲ့ ကံအတြက္က်ေတာ့ မျပဳခင္ ေသခ်ာစဥ္းစားဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဘဝေတြက က်င္လည္ရဦး မွာပါ။ တစ္ဘဝထဲနဲ႔ မျပီးေသးပါဘူး။ တစ္ဘဝထဲနဲ႔ ျပီးျပတ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ တစ္မ်ဳိးေပါ့ေလ။
ဘာပဲလုပ္လုပ္ ကံဆိုတာ လုပ္ျပီးရင္ ကမၼသတၱိကေတာ့ ေျမာက္သြားတာပါပဲ။ မလုပ္ခင္ ေသခ်ာစဥ္းစားဖုိ႔ပဲ လုိတာပါပဲေလ။
က်မ္းကိုး -
၁။ ဓမၼပဒ အ႒ကထာ (ဒု)တြဲ ဥဂၢေသနဝတၳဳ။
၂။ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဓမၼေဒသနာ ေပါင္းခ်ဳပ္ အတြဲ (၁)။
အရွင္ ရာဇိႏၵ (ရေဝႏြယ္၊ အင္းမ) ၁၉၆၉ ~
